Σαν οπτασία

'Ηταν εκεί....




Πάντα είναι εκεί.... όπου πηγαίνω...

Ακούω τα βήματα του να με ακολουθούν...νιώθω το βλέμμα του να με κοιτά επίμονα προσπαθώντας να μαντέψει το επόμενο μου βήμα.... δεν παρασύρεται από τίποτα, από φόβο μήπως χάσει κάτι σημαντικό....




Τον βλέπω ευθεία στην κόρη των ματιών του... γυρεύω τον πραγματικό του εαυτό ... γυρεύω αυτόν που γνώρισα... γυρεύω αυτόν που έκανα φίλο μου...

Γιατί δεν είναι αυτός που δείχνει ότι είναι... κρύβεται... κρύβεται γιατί φοβάται την απόρριψη... φοβάται...




Και δεν είναι ο μόνος...




Δεν αντέχω τον τρόπο που με κοιτάζει και γυρίζω αλλού... δεν μπορώ πλέον να νοιάζομαι... γιατί να νοιάζομαι?? για ποιον να νοιάζομαι??



και αδιαφορώ.... αδιαφορώ γιατί αγαπάω...