Κάτι σαν μονόδρομο...

Στην καρδιά όρια δεν μπορείς να βάλεις...

Η διαδρομή φαινόταν ξεκάθαρη...

Είχες πια γίνει παρελθόν... όλα όσα σε θύμιζαν είχαν αρχίσει να χάνονται...

Εγώ το διάλεξα.... εγώ όρισα αυτή την πορεία... εγώ έβαλα το τείχος μπροστά σε σένα για να θυμάμαι ότι απαγορεύεται να σε σκέφτομαι... μα δεν τα λογάριασα σωστά...


Είχα πει πως δεν θα ξαναενδιαφερθώ....είχα φέρει το τέλος μας χωρίς καν να σε σκεφτώ....
όλοι οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες.... σε μένα έτυχε να είσαι εσύ !!!


Εκεί που ξεκινούσα για καινούριους δρόμους το τείχος πέφτει και εμφανίζεσαι ... Εισέρχεσαι χωρίς να ρωτάς κανέναν ... χωρίς τα δικά σου θέλω...ίσως με τα δικά μου ....ίσως....


Τί είναι αυτό που κρύβεται πίσω από το τείχος προσπαθώ να μάθω....κάτι σαν μονόδρομο μοιάζει...


... Μα αυτός ο μονόδρομος είμαι σίγουρη πως οδηγεί κάπου....